“ଏ ସବୁ ଭୁଲ । ମୁଁ ଏଠି ଠିଆ ହେବା କଥା ନୁହେଁ। ଏଇ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ମୁଁ ଦରିଆ ସେପାରି ମୋ ସ୍କୁଲରେ ଥିବା କଥା । ତଥାପି ତମେମାନେ ମୋ ପାଖକୁ ଆସିଛ ଆଶା ପାଇଁ ? ତମର ଏ ଦୁଃସାହସ ହେଲା କେମିତି ! ତମେ ତମ ଫମ୍ପା କଥାରେ ମୋ ସ୍ୱପ୍ନ, ମୋ ବାଲ୍ୟାବସ୍ଥାକୁ ହରଣ କରିଛ। ତଥାପି ମୁଁ ଅଳ୍ପ କିଛି ସୌଭାଗ୍ୟଶାଳୀଙ୍କ ଭିତରେ ଜଣେ। ଲୋକମାନେ ଦୁଃଖକଷ୍ଟରେ ଅଛନ୍ତି। ଲୋକମାନେ ମରୁଛନ୍ତି। ସମଗ୍ର ଜୈବ ପରିବେଶ ଭୁଶୁଡ଼ି ପଡୁଛି। ଆମେ ଏବେ ଗଣ ନିଶ୍ଚିହ୍ନର ପାଦଦେଶରେ। ଆଉ ତମ ପାଖରେ ଟଙ୍କା ଓ ଅନନ୍ତ ସମୃଦ୍ଧିର ପରୀ କାହାଣୀ ଛଡା ଆଉ କଣ ବା କହିବାକୁ ଅଛି? ତମର ଏ ଦୁଃସାହସ ହେଲା କେମିତି! ... ତମେ ଆମକୁ ହତାଶ କରିଛ। କିନ୍ତୁ ଯୁବବର୍ଗ ତମର ଏଇ ପ୍ରତାରଣାକୁ ବୁଝିବା ଆରମ୍ଭ କରି ଦେଇଛି । ଭବିଷ୍ୟତ ବଂଶଧରଙ୍କ ନଜର ତମ ଉପରେ। ଆଉ ତମେ ଯଦି ଆମକୁ ହତାଶ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କର, ତେବେ ମୁଁ କହୁଛି ଆମେ ତମକୁ କେବେହେଲେ କ୍ଷମା କରି ପାରିବୁନି।”

“ଏ ସବୁ ଭୁଲ । ମୁଁ ଏଠି ଠିଆ ହେବା କଥା ନୁହେଁ। ଏଇ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ମୁଁ ଦରିଆ ସେପାରି ମୋ ସ୍କୁଲରେ ଥିବା କଥା । ତଥାପି ତମେମାନେ ମୋ ପାଖକୁ ଆସିଛ ଆଶା ପାଇଁ ? ତମର ଏ ଦୁଃସାହସ ହେଲା କେମିତି ! ତମେ ତମ ଫମ୍ପା କଥାରେ ମୋ ସ୍ୱପ୍ନ, ମୋ ବାଲ୍ୟାବସ୍ଥାକୁ ହରଣ କରିଛ। ତଥାପି ମୁଁ ଅଳ୍ପ କିଛି ସୌଭାଗ୍ୟଶାଳୀଙ୍କ ଭିତରେ ଜଣେ। ଲୋକମାନେ ଦୁଃଖକଷ୍ଟରେ ଅଛନ୍ତି। ଲୋକମାନେ ମରୁଛନ୍ତି। ସମଗ୍ର ଜୈବ ପରିବେଶ ଭୁଶୁଡ଼ି ପଡୁଛି। ଆମେ ଏବେ ଗଣ ନିଶ୍ଚିହ୍ନର ପାଦଦେଶରେ। ଆଉ ତମ ପାଖରେ ଟଙ୍କା ଓ ଅନନ୍ତ ସମୃଦ୍ଧିର ପରୀ କାହାଣୀ ଛଡା ଆଉ କଣ ବା କହିବାକୁ ଅଛି? ତମର ଏ ଦୁଃସାହସ ହେଲା କେମିତି! ... ତମେ ଆମକୁ ହତାଶ କରିଛ। କିନ୍ତୁ ଯୁବବର୍ଗ ତମର ଏଇ ପ୍ରତାରଣାକୁ ବୁଝିବା ଆରମ୍ଭ କରି ଦେଇଛି । ଭବିଷ୍ୟତ ବଂଶଧରଙ୍କ ନଜର ତମ ଉପରେ। ଆଉ ତମେ ଯଦି ଆମକୁ ହତାଶ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କର, ତେବେ ମୁଁ କହୁଛି ଆମେ ତମକୁ କେବେହେଲେ କ୍ଷମା କରି ପାରିବୁନି।”

“ଏ ସବୁ ଭୁଲ । ମୁଁ ଏଠି ଠିଆ ହେବା କଥା ନୁହେଁ। ଏଇ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ମୁଁ ଦରିଆ ସେପାରି ମୋ ସ୍କୁଲରେ ଥିବା କଥା । ତଥାପି ତମେମାନେ ମୋ ପାଖକୁ ଆସିଛ ଆଶା ପାଇଁ ? ତମର ଏ ଦୁଃସାହସ ହେଲା କେମିତି ! ତମେ ତମ ଫମ୍ପା କଥାରେ ମୋ ସ୍ୱପ୍ନ, ମୋ ବାଲ୍ୟାବସ୍ଥାକୁ ହରଣ କରିଛ। ତଥାପି ମୁଁ ଅଳ୍ପ କିଛି ସୌଭାଗ୍ୟଶାଳୀଙ୍କ ଭିତରେ ଜଣେ। ଲୋକମାନେ ଦୁଃଖକଷ୍ଟରେ ଅଛନ୍ତି। ଲୋକମାନେ ମରୁଛନ୍ତି। ସମଗ୍ର ଜୈବ ପରିବେଶ ଭୁଶୁଡ଼ି ପଡୁଛି। ଆମେ ଏବେ ଗଣ ନିଶ୍ଚିହ୍ନର ପାଦଦେଶରେ। ଆଉ ତମ ପାଖରେ ଟଙ୍କା ଓ ଅନନ୍ତ ସମୃଦ୍ଧିର ପରୀ କାହାଣୀ ଛଡା ଆଉ କଣ ବା କହିବାକୁ ଅଛି? ତମର ଏ ଦୁଃସାହସ ହେଲା କେମିତି! ... ତମେ ଆମକୁ ହତାଶ କରିଛ। କିନ୍ତୁ ଯୁବବର୍ଗ ତମର ଏଇ ପ୍ରତାରଣାକୁ ବୁଝିବା ଆରମ୍ଭ କରି ଦେଇଛି । ଭବିଷ୍ୟତ ବଂଶଧରଙ୍କ ନଜର ତମ ଉପରେ। ଆଉ ତମେ ଯଦି ଆମକୁ ହତାଶ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କର, ତେବେ ମୁଁ କହୁଛି ଆମେ ତମକୁ କେବେହେଲେ କ୍ଷମା କରି ପାରିବୁନି।”

“ଏ ସବୁ ଭୁଲ । ମୁଁ ଏଠି ଠିଆ ହେବା କଥା ନୁହେଁ। ଏଇ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ମୁଁ ଦରିଆ ସେପାରି ମୋ ସ୍କୁଲରେ ଥିବା କଥା । ତଥାପି ତମେମାନେ ମୋ ପାଖକୁ ଆସିଛ ଆଶା ପାଇଁ ? ତମର ଏ ଦୁଃସାହସ ହେଲା କେମିତି ! ତମେ ତମ ଫମ୍ପା କଥାରେ ମୋ ସ୍ୱପ୍ନ, ମୋ ବାଲ୍ୟାବସ୍ଥାକୁ ହରଣ କରିଛ। ତଥାପି ମୁଁ ଅଳ୍ପ କିଛି ସୌଭାଗ୍ୟଶାଳୀଙ୍କ ଭିତରେ ଜଣେ। ଲୋକମାନେ ଦୁଃଖକଷ୍ଟରେ ଅଛନ୍ତି। ଲୋକମାନେ ମରୁଛନ୍ତି। ସମଗ୍ର ଜୈବ ପରିବେଶ ଭୁଶୁଡ଼ି ପଡୁଛି। ଆମେ ଏବେ ଗଣ ନିଶ୍ଚିହ୍ନର ପାଦଦେଶରେ। ଆଉ ତମ ପାଖରେ ଟଙ୍କା ଓ ଅନନ୍ତ ସମୃଦ୍ଧିର ପରୀ କାହାଣୀ ଛଡା ଆଉ କଣ ବା କହିବାକୁ ଅଛି? ତମର ଏ ଦୁଃସାହସ ହେଲା କେମିତି! ... ତମେ ଆମକୁ ହତାଶ କରିଛ। କିନ୍ତୁ ଯୁବବର୍ଗ ତମର ଏଇ ପ୍ରତାରଣାକୁ ବୁଝିବା ଆରମ୍ଭ କରି ଦେଇଛି । ଭବିଷ୍ୟତ ବଂଶଧରଙ୍କ ନଜର ତମ ଉପରେ। ଆଉ ତମେ ଯଦି ଆମକୁ ହତାଶ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କର, ତେବେ ମୁଁ କହୁଛି ଆମେ ତମକୁ କେବେହେଲେ କ୍ଷମା କରି ପାରିବୁନି।”